Tijdens het verven van de twee trappen in de woning kom ik leuke nummers tegen, mits ik de iPod shuffle aan zet.
Met in de ene hand een kwast en in de andere een looplamp, om mezelf goed bij te lichten in kleine en donkere hoekjes, is het lastig shuffelen. Op deze manier kom ik nummers tegen die ik nog niet eerder heb gehoord, waarschijnlijk omdat ik het intro niet interessant genoeg vond om er langer naar te luisteren.
Zojuist ontdekte ik onderstaand nummer. Het komt wel eens voor dat ik emotioneel word door een prachtig liedje. Dit is er weer eentje.
Tip: neem de moeite om het origineel (met accordeonbegeleiding) eens te beluisteren of zelfs de Acoustic from the Box-versie (met trompetbegeleiding).
"It's the most wonderful time of the year" kweelt Andy Williams uit de luidsprekers in de supermarkt.
Heel veel mensen zijn errug vroeg opgestaan om de laatste boodschappen voor de kerstdagen in te slaan.
Mensen staan breeduit in de gangpaden, winkelkar naar rechts geschoven en zelf in de schappen links kijkend. Degene die netjes vraagt of hij/zij even mag passeren wordt getrakteerd op de ware kerstgedachte: een vuile blik en een binnensmondse verwensing.
Bij de koffiemachine verzamelen mensen zich en vertellen elkaar met steeds luider wordende stemmen wat ze gister en eergister hebben gegeten. En wat ze vooral de komende dagen gaan eten. Het interesseert niemand een hol maar je kan er zowel figuurlijk als letterlijk niet om heen.
Mensen die heel erg langzaam voor je slenteren en juist als je links wilt passeren ineens links afslaan. Of plotseling stil gaan staan.
Mensen die nodeloos voor juist die schappen en koelvakken blijven staan lullen, waar ik iets uit wil pakken.
Kerst is sowieso al een uitvinding van niks (zei ik ook tegen de twee Jehova's getuigen bij mij aan de deur, die heel snel aftaaiden toen ik zei dat de bijbel eigenlijk een socialistisch boek was), maar de dagen er voor zijn ook echt niet zo wonderful als de commercie ons wil doen geloven.
Dat weet ik al jaren, maar het voelt gewoon fijn om het te zeggen.
Hoe krijg je met je clubje fanatiekelingen nog meer invloed op de politiek?
Je zorgt er voor dat je meer aanhangers krijgt. Dat kan door middel van een ledenwerfactie in combinatie met een ijzersterk thema.
Hoe meer mensen een wapen in hun bezit krijgen, des te meer leden voor de NRA.
De Amerikaanse wapenlobby wil na het bloedbad in een basisschool
vorige vrijdag in Newtown, Connecticut, met 27 doden, een gewapende
bescherming van de scholen. Gewapende politieagenten en gewapende
bewakers moeten in elke school in de Verenigde Staten dienst kloppen. Dat eiste de vicevoorzitter van de machtige National Rifle Association
NRA, Wayne LaPierre, vrijdag in Washington. De NRA is bereid om te
helpen bij de opleiding van bewakers voor de bescherming van
schoolkinderen.
LaPierre kantte zich tegen strengere wetten voor de aanschaf van
vuurwapens in de Verenigde Staten. Dergelijke wetten zouden niets
veranderen. Woordelijk zei hij: ‘De enige weg om een slechte type met
een revolver te stoppen, is een goede type met een revolver'. Hij stak
ook een beschuldigende vinger uit naar gewelddadige video games en
films. Burgemeester Bloomberg van New York reageerde scherp op het voorstel
van de NRA: "In plaats van te zoeken naar oplossingen voor problemen die
ze zelf hebben gecreëerd, bieden ze een paranoïde onheilspellend beeld
van een gevaarlijker en gewelddadiger Amerika, waar iedereen bewapend is
en niemand veilig." De burgemeester was al een fel tegenstander van de eenvoudige manier
waarop Amerikanen aan wapens kunnen komen vóór het bloedbad in Newtown.
Twee weken verlof, betekent niet automatisch twee weken thuis zitten kniezen. Welnee!
Op naar Frankrijk. Groeten uit Bucharach.
Dan nog even dit: National Geographic-onderzoeker William
Saturno ontdekte onlangs dat de Maya-kalender in 2012 niet afloopt, maar
nog minstens 7.000 jaar doorgaat. Kunnen alle doemscenario’s de
prullenbak in?
3 vragen aan Pancras Dijk, eindredacteur National Geographic Nederland
Wat heeft William Saturno ontdekt?
Deze
archeoloog doet al jaren onderzoek naar de Maya’s in Guatemala. Tijdens
opgravingen in Xultan stuitte hij onder een plak aarde op een huisje.
Een van de muren stond vol met ingewikkelde berekeningen. Dit blijkt een
kalender te zijn die laat zien dat de wereld nog minimaal 7.000 jaar
doordraait.
Maar de Maya’s beweerden toch dat de wereld eind 2012 vergaat?
De
Maya’s waren een bijzonder volk. Ze waren ontzettend goed in astronomie
en hun kalenders waren vaak exacter dan onze huidige kalender. Ze
hebben trouwens nooit beweerd dat de aarde zou vergaan. Wij denken graag
in doemscenario’s en omdat hun kalender ophield, hebben wij dat ervan
gemaakt. De kalenders van de Maya blijken echter gebaseerd op allerlei
cycli.
Hoe werken die cycli dan precies?Vergelijk het
met de kilometerstand van je auto. Op een gegeven moment bereik je de
999.999 kilometer, daarna springt hij weer op 0. Dat je het einde van je
teller hebt bereikt, betekent nog niet het einde van je auto. Zo zit
het ook met de Maya-kalender. Dat we nu aan het einde van zo’n cyclus
zitten, wil niet zeggen dat daarna de wereld vergaat. Waarschijnlijk
draait de aarde zelfs eindeloos rond.
Op de nipper Lolita van Vladimir Nabokov uitgelezen hedenochtend.
Daar ik vandaag een echte rustdag heb, waarbij ik lezen verplicht heb gesteld, was het nodig de laatste bladzijden van dit boek af te werken, om vandaag met een vers boek te beginnen.
Lolita. Tsja.
Middelbare professor met pedofiele voorkeur gaat ten onder aan lust, jaloezie, obsessiviteit en paranoide.
Zeer bloemig en langdradig taalgebruik, een typische stijl voor de periode waarin het is geschreven (jaren 40 en 50).
Ik heb me er enigszins doorheen geworsteld.
Herkende de aspecten van jaloezie en bezitterig gedrag (niet in deze mate overigens), maar gelukkig niet in combinatie met het leeftijdsverschil van man en vrouw en de ziekelijke neiging een minderjarig kind te willen bezitten.
Boek nummer drie in deze reeks is Lady Chatterley's Lover van D.H. Lawrence. Maar gezien de reputatie van dat verhaal weet ik niet of het verstandig is dit boek te lezen in de sauna, met enkel een handdoek voor of een badjas aan.
Ik neem de dikke pil Misdaad en straf van F.M. Dostojevski mee.
1987.
In veel opzichten en aspecten een gedenkwaardig jaar. Voor mij, in ieder geval.
Zakken voor mijn HAVO-examen en daarmee dan eindelijk eens de oudste van de klas geworden.
De Bolinderparty in een weiland, met schuur, band, drank, hooi, tent en tentgezellin.
Op de fiets naar Parijs, nog altijd een gedenkwaardige en veelbesproken onderneming.
Het jaar van geboortes en overlijden.
Ook het jaar van muziek, die mij verder beïnvloedde. Muziek in mineur. Prachtig.
Toen en nu nog steeds.
Als je met onderstaande klanken opgroeit, een cover overigens van de vrolijke noot Billie Holiday, dan wordt het een moeizame strijd om te genieten van vrolijke muziek. De enige strijd die ik zeer gelaten verloor en ook in de toekomst hoop te verliezen.
Bij het naar binnen rijden van de parkeergarage tegenover Het Patronaat te Haarlem, vloek ik even hardop.
Concertkaarten vergeten mee te nemen.
"Dat meen je niet", zegt mijn kompaan van deze avond. Normaliter ben ik de flauwerik die daar inderdaad een grapje over zou maken, maar ik ben ze echt vergeten.
Een plekje voor de auto zoekend, wordt er bedacht dat we het thuisfront gaan bellen, met het verzoek het toegestuurde pdf-bestand door te mailen of iets dergelijks. Bij het inparkeren tik ik even een andere auto aan. Ook iets dat me nooit overkomt.
Schade is er niet, dus vlug het probleem van de kaarten proberen op te lossen.
Bij de kassa van Het Patronaat zit een behulpzame medewerker die middels de bestelhistorie mijn bestelling kan bevestigen en ter plekke nieuwe kaarten uitdraait. Een hele opluchting.
Erg lekker gegeten bij een Indiaas restaurant en precies op tijd terug in Het Patronaat om een matig voorprogramma bij te wonen.
En dan datgene waar we voor gekomen waren. Adam Ant.
Fan vanaf 1980, maar de goede man nog nooit in het echt mogen of kunnen aanschouwen.
Ik kan een heel lang betoog gaan houden over deze gebeurtenis, maar dat doe ik niet. Ik hou het kort: het was een feestje. Een erg leuk feestje. Zo leuk, dat ik de dag er na met een smile op mijn smoel op het werk verscheen.
En dat gebeurt niet zo heel erg vaak.
Volgens de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit bestaat de zalmfilet niet en om die reden mag die naam ook niet op een verpakking staan.
Bioloog Midas Dekkers noemt de zalmforel een sprookjesvis. Een vorm van oplichting.
Want de zalmforel is een opgepimpte variant van het visequivalent van de plofkip. Een ordinaire regenboogforel, gekweekt in vijvers, maar aan het voedsel is de stof astaxanthine toegevoegd.
Van nature haalt een zalm deze stof uit algen en schaaldieren die het eet. Daardoor kleurt het vlees van de vis roze. In kweekvijvers krijgt de vis deze stoffen van nature niet binnen, dus dan blijft het vlees grijs.
Gekweekte zalm krijgt de synthetische variant van astaxanthine binnen, gemaakt uit aardolie. Maar dit goedje wordt ook aan de regenboogfilet gevoerd. Met als resultaat dat het vlees van deze forel ook roze wordt.
Plak het woordje "zalm" er voor en je hebt een luxe lijkend stukje vis. Die overigens hetzelfde smaakt als de gewone forel, maar door de toevoeging "zalm" gewoon iets meer kost op de markt, in de super en bij de visboer.
Tijdens een bijeenkomst voor dorpsbewoners, waarin de burgemeester van de gemeente Kollumerland ca. de mededeling deed dat de moordenaar van Marianne Vaatstra een gereformeerde man is, brak er tumult los.
Harde stemmen eisten het aanpakken van alle gereformeerden, anderen vonden alle gelovigen schuldig aan heel veel delicten, de burgemeester werd bekogeld en moest dekking zoeken onder de tafel.
De politie raakte de controle kwijt en riep de hulp in van de Mobiele Eenheid.
Een groep van 200 mensen, op weg naar de plaatselijke gereformeerde kerk en met brandende fakkels in de hand, kon ternauwernood een halt worden toegeroepen.
Loslaten wat ooit is geweest.
Dingen die impact hebben blijven lang hangen en slijten nauwelijks.
Doe alsof je blij bent en val tussen haar leugens.
Maar je moet verder. Easier said than done.
Pure liefdesverdriet is prachtig.
Keep believing we're not the same
You have not experienced the pain
To see you kiss some other lips
While I'm drifting under the fist
That life offers to the dreamers
Maybe I should be
I should be dancing dancing dancing
Until I fall between your lies
Dance and dancing dancing
And then I fall between your lies
You're just a ghost
In the future that we've lost
You're just a name
Tattooed on someone else's hand
I'm surely better on my own
Right in this shimmering hole
You're just a ghost and I am real
You're just a stone and I'm the wind
But it still burns, but it still kills
The future comes on sleeping pills
I should be dancing dancing dancing
Dance and fall between your lies
Dance and dancing dancing
Dance and fall between your lies
I should be dancing dancing dancing
Dance and fall between your lies
Dance and dancing dancing
Till I fall between your lies
Dirt's in my eye
But I won't cry
I've killed the pain
That lived inside
Please walk away my devil's dove
It's been a while
I need to love
It's not the day that falls,
It's the night that rises
Uit respect voor de nabestaanden van de vermoorde amateurgrensrechter alle amateurvoetbalwedstrijd het aanstaande weekend niet door laten gaan?
Prima.
Ik heb nog wel een paar andere voorzetjes.
Alle horecagelegenheden een weekend sluiten als er weer eens iemand tijdens het stappen is afgemaakt.
Alle sigarettenfabrieken een maand sluiten en een maand lang een verbod op nicotinehoudende producten als er weer eens een roker is overleden aan longkanker.
Sint van Dick Maas op tv.
Ik zit met verbazing te kijken naar dit staaltje van ...
Ja van wat eigenlijk.
Ik snap de ophef ten tijde van de première niet en al helemaal niet dat er buitenlandse belangstelling voor remakes was.
Wat een amateuristisch prutswerkje, waarbij alle clichés ook nog eens erg slecht geëtaleerd worden.
Bioscoop in Heerenveen, 28 mensen in een zaal.
Verjaardagsfeestje van de jongste, met z'n vijven naar Skyfall.
Leuke film, goed sfeertje met de mannen.
Wel gek, vond er één, dat je een pistoolschot hoorde toen iemand een mes in z'n rug kreeg.
Zeer scherp opgemerkt.
Niet stil zijn in een stiltecoupé mag eigenlijk niet.
Dat weten de meeste reizigers, maar een enkeling meent, in het kader van bepaalde verworven vrijheden, toch het tegendeel te moeten doen.
Roken in de trein is, goddank, al heel lang verleden tijd. Maar wanneer komt er een reisverbod voor hen die in door sigarettenrook doortrokken kledij door het leven gaan?
Voor het eerst sinds een paar maanden weer eens de zin en de tijd om op de Luisterpaal van 3voor12 te kijken. En te luisteren natuurlijk. Want de site heet niet voor niets zo.
Stuit ik ineens op de Belgische band Zornik. Deze band bestaat al 10 jaar, maar mijn eerste kennismaking vandaag met deze Vlamingen is een zeer plezante.
Eigenhandig onze 17 jaar oude stofzuiger vakkundig om zeep geholpen.
Een gratis lidmaatschap bij de Consumentenbond afgesloten en meteen weer beëindigd, omdat de beste keus van de bond door gebruikers genadeloos werd afgebrand.
Op naar de Mediamarkt met kieskeurig.nl in de hand.
Twee aldaar geëtaleerde machines die door bezoekers van genoemde website ten zeerste werden aangeraden, bleken niet op voorraad en ook niet meer leverbaar te zijn.
De reden waarom ze nog wel werden aangeprezen, is dat de Mediamarkt de afgeragde showmodellen toch wil verkopen.
Een €70 duurdere zuiger werd ons aangeboden met €20 korting.
Dat moest dan maar zo zijn.
Een paar dagen vrij genomen wegens een lege pijp of een volle kop.
Even geen sores van het werk aan mijn hoofd (nou, bijna niet).
Buiten is het koud; de wind waait en de regen tikt tegen de ramen.
Ik ontbijt met een sneetje bruin brood met appelstroop en een kopje zoethoutthee.
Veel herfstiger kan het niet worden.
Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het verzamelen van alle films van de Coen Brothers, die de Volkskrant bij de zaterdageditie verkocht. Een verzameling moet compleet zijn, dus je koopt alles.
Sinds vorige week is de Volkskrant begonnen met de serie Verboden Boeken.
De eerste in deze rij was het verhaal De gedaanteverwisseling van Franz Kafka.
Aangekondigd als "het beroemdste verhaal uit de wereldliteratuur" en geprezen door een collega als een magnifiek verhaal, ben ik na het lezen een beetje beduusd van zoveel loftuitingen.
Een jongeman wordt 's ochtends wakker als insect.
En daar mag je heel veel filosofieën op loslaten: als kostwinner verandert hij in parasiet en moet zijn familie de kost zien te winnen, als drukbezet iemand kan hij zich nu lekker in een rustige omgeving terugtrekken, boetedoening, vader-zoon verhouding.
Hoe dan ook, de man verandert in een insect en gaat dood. Punt.
Veel liever las ik het magisch-realistische equivalent De andere zijde van de dood van Gabriel Garcia Márquez. Maar ja, wie ben ik. Ik lees alles wat me aangereikt wordt. Zelfs vrouwenliteratuur.
Ik stort mij vol goede moed op Lolita van Vladimir Nabokov.
Vorige week kon je (bij wijze van spreken) bij een temperatuur van zo'n 20 klein nulletje C nog relaxt op deze tuinset loungen (of chillen).
Vandaag moet je (bij wijze van spreken) een flinke sneeuwlaag van het meubel schuiven.
Een nummer dat geregeld voorbij kwam op de spaarzame zenders die de radio op de werkvloer te ontvangen zijn, had een pakkende melodielijn.
Het jodeltje van de zangeres begon echter na een halve keer beluisteren al irritant te worden.
Totdat die ene vrollega mij er op wees dat het een Israëlische zanger is. En dat het een remix van een nummer van Asaf Avidan and the Mojos is.
Thuisgekomen meteen gezocht naar het origineel, dat naar mijn mening beter klinkt dan de remix die nu een hit schijnt te zijn.
Wat is dat toch om bescheiden en gevoelige nummers te verkrachten tot een dansbaar iets?
Om te bewijzen dat breekbaar niet dansbaar moet zijn, plaats ik hieronder de akoestische versie.
Normaliter loop ik met een wijde boog om artiesten heen die zichzelf DJ noemen en/of in projecten werken.
Maar deze tip van mijn vrollega is een welkome. En een aangename.
De stem van Amber Coffman is geen verkeerde, de gedubde geluidjes vind ik prettig.
Meer van dit soort aanraders. Graag.
Omdat Lance Armstrong doping zou hebben gebruikt, zegt Nike de samenwerking met deze meneer op.
In het programma van Gideon Levy (zie hier), vertelde een arts dat intensief topsport bedrijven zeer slecht voor je lichaam is. En dat er dopingmiddelen zijn die er juist voor zorgen dat de verloren gegane stoffen in het lichaam weer worden aangevuld.
Dit wetende zou het gebruik van doping juist aan te raden zijn, voor elke topsporter.
Nike is Roomser dan de paus en probeert een soort van imago op te poetsen.
De geruchten van kinderarbeid blijven echter hardnekkig.
Als er toch een nummer van Queen moet opgenomen worden in de Top Zoveel, dan deze maar.
Eentje waar Freddie niet de leadvocals voor zijn rekening neemt.
Een stokbroodje gezond binnen vijf minuten naar binnen werken. En afsluiten met een flinke slok Coca Cola.
Ik kijk eens naast me en zie vrij forse benen in een te strakke maillot.
De lucht van het gezonde beleg in combinatie met de dagenoude sigarettenrook in haar kleding ontnemen mij mijn lust voor roti.
Waarom zijn er mensen die geen rekening houden met andermans reukzin?
We bezitten allemaal de dubieuze gave om de meest semi-retorische vraag te stellen: "Gaat het?", als je weet dat het eigenlijk niet gaat.
Je weet wat het antwoord zal zijn, maar toch stel je 'm.
En als 'ie niet wordt beantwoord, dan zijn we ineens toch nog een beetje teleurgesteld.
Hij had genoeg van haar.
Hij had lang op haar gewacht. Erg lang zelfs.
Langer dan hij zelf voor mogelijk had gehouden.
Langer dan hij zou hebben moeten doen.
Maar ze wilde hem niet. Ze liet deze kans glippen.
Niet zo slim van haar, want wat had ze nu nog?
Ze had de gave de verkeerde mensen te lokken en daarmee de verkeerde mensen bij haar vandaan te houden.
Ze was niet wie ze zei dat ze was.
Opnieuw kennismaken was een terugkerend ritueel.
Ik ben geen liefhebber van rap. Sterker nog: ik moet er niets van hebben.
Een schijnbaar rijmend tekstje opdreunen vind ik niet zo bijzonder. Het wordt pas leuk als degene die de tekst uitkraamt dat melodieus uit zijn of haar strot weet te persen.
Leuke raps zijn Antrap, Rapture en White Lines.
Maar die eerste twee zullen door rapliefhebbers niet serieus worden genomen.
Vanochtend werd ik wakker met een liedje in mijn hoofd.
Helaas een rap, maar gelukkig voor mijzelf was het slechts het refrein dat door mijn hoofd bleef spoken.
Een meisje van 15 wil haar 16e verjaardag vieren en nodigt een paar vrienden uit voor een feestje. Via Facebook.
Enkelen van deze "vrienden" hebben de betekenis van het woord "humor" nooit opgezocht in het woordenboek. Het woord "onderschatten" is te lang, dus sowieso al veel te moeilijk.
Schaamteloos sturen ze hun uitnodiging door aan duizenden anderen.
Kudtkrandt AD stookt het vuurtje op en vermeldt alles wat er te vermelden valt. Voornaam, achternaam, naam van de vader, straatnaam inclusief foto van het huis.
Nadenken is dom en alles voor de hogere oplage.
De gemeente kondigt een noodverordening af en toch lijkt het volk massaal naar de woonplaats van het meiske toe te stromen.
Plotseling doet het er niet meer toe dat een gezin wordt weggejaagd, dat medewerkers van de gemeente en de politie overuren draaien om sensatiezoekers op afstand te houden. Of uiteindelijk proberen een chaos te voorkomen c.q. binnen de perken te houden.
Neen.
Het is 2012.
Niemand wil achterblijven, iedereen wil meedoen. Iedereen wil een schaap in de kudde zijn. Niet nadenken, maar keihard roepen dat je recht hebt op een feest. Koste wat het kost.
Ik had nog altijd de naïeve hoop dat door de komst van "sociale" media intelligentie gedeeld kon worden.
Maar helaas overstemt de domheid ook op dit vlak alles.
Op het perron waar ik elke ochtend op de trein sta te wachten, zag ik vandaag een enorme reclameposter van WTC.nl
Zonvakanties met WTC (wat staat voor World Ticket Center): je mag hopen dat je vliegtuig netjes aan de grond en op de plaats van bestemming landt.
Bruno Mars kan mij niet bekoren.
De cover van zijn nummer Grenade wel, mits uitgevoerd door één der leden van Walk off the Earth. Fantastische coverband overigens.
Check vooral hun magistrale uitvoering van het kudtnummer van Gotye.
Hij zocht de stilte, de ruimte en de vrijheid. En die vond hij. Allemaal.
Maar na terugkomst miste hij ze.
Hij vond ook al geen bevrediging meer in zijn werk. De uitdagingen waren weg, de reeds aanwezige sleur hoefde geen verstoppertje meer te spelen. Kom maar tevoorschijn, het is zoals het is. En voorlopig zal het er niet beter op worden.
Op de werkvloer is hij omringd door een paar klootzakken. Mooi weer spelen.
Ook naar een paar mensen die hij wel mag, maar ze verliezen hun achterbaksheid niet. Hoe goed hij zijn best doet de ogen te sluiten, hun hypocrisie blijft hem verblinden.
Wat misschien wel net zo erg is, is dat zij wier aanwezigheid meer dan draaglijk is en zij die iets voor hem betekenen, deze gasten niet doorzien.
Voelt hij zich verlaten? Neuj.
Of misschien een beetje.
De aandacht die thuis verdeeld moet worden raakt op.
Hij is fit, maar moe. Voornamelijk mentaal.
De Suicide-achtige sfeer in Punkrocker verwoordt doemsfeer, leegte en hopeloosheid.
De herfst gaat prettig worden. Kon hij maar even alleen zijn. Mocht hij maar even leeg zijn.
Alleen in en met zijn eigen leegte.
Hij is een lachende punkrocker. Maar wie hoort de muziek in zijn hoofd?
Op het werk memoriserend hoe iemand zich de afgelopen vijf jaren heeft ontwikkeld, is veranderd en wat dies meer zij, concludeer ik dat ik gedurende de zojuist genoemde periode dreigde in te dutten, hevig wakker ben geschud om vervolgens gedwongen te worden de slaap maar weer te vatten.
De laatste verhuizing binnen Noorwegen werd niet onze laatste verhuizing binnen Noorwegen.
Een lange tocht door het mooie Nationaal Park Jotunheimen leverde schitterde foto's op en deze tocht kon mij niet lang genoeg duren.
Op de plek van bestemming aangekomen zakte de moed ons in de schoenen. Op een hoogte van 1100 meter (een rit van 4,5 kilomter) bevond ons krappe appartementje zich in een verlaten skidorp. Ons uitzicht bestond voornamelijk uit andere appartementen. Er was geen gelegenheid om wasgoed enigszins schoon te krijgen, de auto leek kuren te krijgen, enzovoorts, enzovoorts.
Het inmiddels bevriende stel uit Almere had een blokhut a la Oppdal weten te bemachtigen en na een sms'je van mij dat wij onze terugreis met drie dagen hadden vervroegd, werd ons spontaan een slaapplaats voor vijf in de herberg aangeboden.
Met wildvreemden mijn verjaardag gevierd en daar de avond, de nacht en een ochtend doorgebracht. En het was beregezellig.
Een erg leuk slot van een fantastische vakantie met een verkort staartje.
In het toeristische, maar zeer mooie Oppdal vertoefden wij in een enorm grote blokhut. Door een "overboeking" werden wij niet in een standaard appartement geplaatst, maar kregen wij de beschikking over een 9-persoons kasteel.
We keken net boven het appartementencomplexje uit en genoten van een prachtig uitzicht over het dal waar Oppdal in lag en waren elke ochtend, middag en avond weer onder de indruk van het schouwspel wat de natuur en het weer ons boden.
Wolken die tussen de bergtoppen door kropen, ontladingen van wolken in de vorm van regen over de dalen. Het was helemaal geen straf als we zelf eens in zo'n bui terechtkwamen. Hoe anders is je gemoed in Nederland.
In een paar dagen veel van de omgeving gezien, maar helaas niet genoeg. En dat kan ook niet. Een afstand van 100 kilometer betekent in Noorwegen automatisch bijna twee uren in de auto zitten. En weer twee uren terug natuurlijk. Dat is een paar keer wel leuk, maar begint wel te vervelen als je op de wisseldagen minimaal 5 uren in de auto moet zitten.
Met gevaar voor vieze kleren naar het dal van Åmotan geklauterd, waar we een prachtig uitzicht hadden op drie watervallen die daar bijeen komen.
Voor de klauterpartij een lekke band verwisseld, want naast snel slijtende remschijven heeft de oude auto van ons het zwaar te verduren gehad op de puinwegen en steile hellingen.
Op aanraden van Sivert Høyem een lange blik geworpen in het natuurpark Dovrefjell en op de berg Snøhætta. Dat laatste probeerden we althans, want het toppunt van rust was gehuld in een grote donkere wolkenmassa. Maar ook hier was het schouwspel van wolkenpartijen, buien en bergen een fantastisch spektakel dat we voor geen goud hadden willen missen.
We waren benieuwd of de omgeving van Hemsedal dit zou kunnen overtreffen.
Sysslebäck zelf ontmoedigt, de omgeving echter maakt veel goed. Ingesloten zijn tussen twee bergkammen met maar slechts twee uitwegen werkt een beetje benauwend.
Gelukkig dachten de buren uit Almere en een zeer recent zwangere stel uit Volendam ("zelfs de familie weet het nog niet") er precies hetzelfde over.
Gedeelde smart.
Veel van de omgeving gezien en genoten van het uitzicht en de stilte. Maar een eventuele volgende keer sla ik deze regio liever over.
Via een zwakke wifi-verbinding lazen wij over de zeer hoge temperaturen in Nederland. Schrijnend als het hier regende en niet warmer werd dan 15 klein nulletje c.
Maar we werden twee dagen toch ook zeer tevreden gesteld met zon en een temperatuur van ongeveer 23 graden.
Van de luxe op het bootje van Stena Line, in de nacht van zon- op maandag, in Zweden en met name in Undenäs, teruggeworpen naar eenvoud.
Eenvoudig huisje zonder luxe (uitgezonderd het inductiefornuis), weinig dingen bij de hand, zoals een pinautomaat. Geen wifi vind ij wel acceptabel.
Daar tegenover stond een prachtige natuur tussen het Vättenmeer en het Vänernmeer en een spannende wandeltocht, die bijna eng werd door verdwalen.
Bovendien wordt de gastvrijheid van de Nederlandse familie die het parkje runde enorm gewaardeerd.
Vandaag na een omzwerving doorgereisd naar Sysslebäck. Wat is het hier anders.
In Undenäs zaten we op een bergje, met uitzicht op het Vikenmeer.
Hier zitten we tussen twee bergkammen, ver weg van dingen die het leuk maken.
Alleen uitzicht naar boven. Beklemmend.
Ik wil naar huis.
Maar ik ben ook moe. Misschien dat ik dan niet redelijk ben.
Songpop spuugde heel kort onderstaand nummer uit. En ik herkende 'm.
Morgen begint de roadtrip door een deel van Scandinavië met de rit naar Kiel.
Geheid dat deze track in de auto wordt gedraaid.
Luisteren naar een vrollega die eindelijk weer eens haar passie kan uitoefenen.
En dan ook nog wel onder de meest ideale omstandigheden.
Kijken hoe deze persoon enorm opleeft en geniet van de belevenissen.
Met de kop in de zon, heerlijk loom in het Abe Lenstrastadion je favoriete voetbalclub met kinderlijke eenvoud met 4-0 van Rapid Boekarest zien winnen.
Ook dat is genieten.
Na nachtbraken (zenuwen bij de jongste, fanatieke muggen en als toetje een paar fikse blikseminslagen vlakbij huis) nu een dagje met de kids naar het voormalige ponypark.
Languit op de loungeset, weinig kleren aan, vol in de zon.
Zo nu en dan een briesje maakt het aangenamer.
Een kop zoethoutthee, een Bastognekoekje en een leuk boek.
Geen werkgerelateerde sores aan mijn hoofd.
Genieten van een paar vrije dagen voordat mijn echte vakantie begint.
Een cooling-down van het werk of een warming-up voor de Scandinavische rondreis.
Het is mij om het even.
Met een leeg waterbekertje naar het kopieerapparaat lopen, met de bedoeling koud water te tappen, is een teken dat ik aan vakantie toe ben.
Nog twee weken.
En deze halve kudtdag op het werk.
Interessante man lijkt me dat, die Henny Vrienten.
In de VPRO Gids van deze week wordt een interview met hem, naar aanleiding van zijn aanwezigheid in Zomergasten van vanavond, als volgt geopend:
Ken je het verhaal van Narcissus en Goldmund van Herman Hesse? Dat gaat over twee jongens, de een kiest voor het klooster en de ander voor de stad.
Dat is natuurlijk een keuze die iedereen in zijn leven maakt; die tussen een leven van concentratie, stilte, innerlijke verbetering, of: hollekidee, zes pils.
Die scheidslijn is een belangrijk motief in mijn leven. Ik hou ook van zes pils. Maar meestal zit ik in alle rust te werken.
Ik weet niet of het zozeer een keuze is die je maakt. Volgens mij is je innerlijk voor het grootste gedeelte de oorzaak van hoe je je voortbeweegt in het leven. Je mag het een keuze noemen, maar dat is het eigenlijk niet. Het is meer een drijfveer; een instinct misschien wel. Hoe ben je gevormd en hoe ontvankelijk was en ben je voor veranderingen.
Als het op keuzes aankomt zie ik van dichtbij dat het ook anders kan lopen.
Mensen die ondanks hun innerlijke waarschuwingen hoe dan ook voor hollekidee gaan, terwijl ze zich het veiligst voelen bij wie ze eigenlijk zijn.
Ik heb me (en doe dat nog steeds) altijd afgevraagd hoe het komt dat ik niet met volle overgave voor zes pils kon kiezen, terwijl zes pils mij wel ligt. En waarom ik in plaats daarvan het liefst in de luwte die dingen deed waar ik me goed bij voelde.
Waarom ik liever zes pils in een klein groepje nuttigde in plaats van iets minder in een veel grotere groep.
Henny heeft het mooi verwoord (Herman Hesse dus ook - zal ik binnenkort eens gaan lezen) en zo zie je dat de telefonische speech van Rino een dag later al bevestigd wordt.
We blijven leren en we zijn er nog lang niet.
Voor de ware ben je de ene.
Voor die ander ben je één van zovele.
Wie de ware is en wie die ander, is een rationele keuze. Geen gevoelsmatige.
Can't explain
No, why can't I contain
Control you have on my soul
It's all I do is maybe dream of you
Falling down when you're around
You're the only one
You're the only one
I'm so wrapped up in a blaze
Hoping this is just a phase
But when all is said and done
I know you are still the one
You're the only one
You're the only one
Cupid's bow has stung
Now you're the only one
Mystery is what this is to me
Give it up, I'm having no luck
Like a ghost, the one that I love most
Disappears when I get near
You're the only one
You're the only one
I'm so wrapped up in a blaze
Hoping this is just a phase
But when all is said and done
I know you are still the one
You're the only one
You're the only one
Cupid's bow has stung
Now you're the only one
Wat Jan Smeets nu wel of niet heeft gezegd tegen journalisten die zich niet als zodanig hadden voorgesteld, zijn uitleg over roken staat als een huis.
Rokers helpen moedwillig de gezondheid van zichzelf en anderen naar de kloten, maar vertikken om er bij stil te staan welk leed er schuilt achter de tabaksindustrie: kappen van bossen, kinderarbeid, uitstoot van transport voordat de roker zelf die uitstoot nog eens vergroot.
Maar ja, ik verdenk rokers er van dat ze niet nadenken. Anders zouden ze niet roken.
Apparet.
De Pinkpop-baas vertelde de Belgische journalisten dat roken en tabaksverkoop hem een doorn in het oog is. Hij legt uit aan de telefoon: "We hebben de mond vol over fair trade en ondertussen staat er elke 100 meter een sigarettenkraam. Voor het verbouwen van tabak moet heel veel bos gekapt worden. Mensen die roken helpen in eerste instantie zichzelf in de vernieling, ten tweede de medemens en ten derde de natuur." Een rookverbod op Europese festivals komt er absoluut volgens de Limburger. "In de Kuip mag je niet roken, in de Ziggo Dome niet, in de O2 Arena niet, in New York niet en op Coachella ook echt niet. Ik voorspel dat de wereld de komende jaren sneller verandert dan in de afgelopen twintig jaar."Bron: 3voor12.nl
De pas geslaagde dochter brengt haar dagen door met t.v. kijken.
Gelukkig pikt ze nu ook "mijn" verzameling van Lost op.
Joe Purdy zingt in de derde aflevering van het eerste seizoen een liedeken over het wegspoelen van dingen.
Een berustend nummer in tijden van spijt, twijfel en onrust.
"One-night-stands aan de schandpaal", staat er in de Sp!ts.
Lopende testosteronbommen in het bezit van een smartphone neuken een onbekende meid, maken een foto van haar terwijl ze slaapt en delen die foto via Twitter met een ieder die het maar wil zien.
Spijt kennen ze niet getuige opmerkingen als: "Als deze meiden niet zo makkelijk waren, dan zouden ze ook niet in #bedofshame eindigen", "Mensen moeten wel bedenken dat de zogenoemde slachtoffers van #bedofshame zelf hebben besloten om een one-night-stand te hebben. #consequenties", "Ik word net wakker naast een of andere slet".
Helaas scoren haantjes nog altijd als ze zich als ordinaire sletten opstellen. En helaas kan een vrouw behoorlijk beschadigd raken als ze in een opwelling een stukje spanning zocht.
Dankbaarheid voor een potje anonieme seks en spanning kennen de stumpers niet. Nee, iemand door het slijk halen lijkt de nieuwe trend.
Zo wordt de kans op een one-night-stand voor mij steeds kleiner natuurlijk.
Mensen staan ongewild dicht bij de natuur. Zo dicht, dat ze dezelfde trekken vertonen als pinguïns.
Het neuken van vrouwen die zich er niet bewust van zijn, necrofilie komt ook voor, het hebben van seks, al dan niet onder dwang, van fysiek zwakkere exemplaren.
Dit soort ongein kwam ook vaak voor in katholieke kostscholen. Niet geheel toevallig zijn nonnen en priesters gekleed in zwart-witte gewaden. Want als je lijkt op een pinguïn, dan lijkt er zoveel meer mogelijk.
Wetenschappelijk onderzoek naar het seksueel gedrag van pinguïns is pas een eeuw later naar buiten gebracht omdat de onderzoeker te geschokt was over wat hij bij de pinguïns had gezien. Dat meldt de BBC.
De bioloog George Murray Levick ging in 1910 mee met de Terra Nova-expeditie naar de zuidpool. Hij was destijds een pionier in de studie naar pinguïns en deed als eerste een heel broedseizoen onderzoek op de Kaap Adare.
Levick ontdekte dat pinguïnmannetjes verdorven waren als het ging om seks. Ze gedroegen zich als 'hooligans' en hadden seks met dode vrouwtjes. Ook seksuele dwang en het seksueel misbruik van kuikens werden door Levick geanalyseerd.
Levick was zo geschokt door zijn bevindingen dat hij ze in het Grieks opschreef. Het seksueel gedrag van de pinguïns werd niet in het officiële onderzoek gepubliceerd en slechts honderd kopieën van dat gedeelte werden verspreid onder een selecte groep wetenschappers.
Inmiddels zijn de passages teruggevonden en geopenbaard door The Natural History Museum in Londen. Volgens een curator van het museum hadden mensen destijds niet de kennis om te bergijpen wat er precies gebeurde bij de pinguïns.
"De liggende houding van een overleden pinguïn-vrouwtje is voor een mannetje seksueel opwindend omdat hij zo ook seks heeft met een levend vrouwtje."
Om 14.00 uur zou ik een sollicitatiegesprek hebben. Even na tweeën krijg ik op de kamer, waar het gesprek zou plaatsvinden, te horen dat het gesprek wegens drukte een half uur is uitgesteld.
"Wen er alvast maar aan" werd me uitgelegd.
Iets later dan een half later meldde ik me weer. Gewenning mag best van beide kanten komen.
Koppijn van de migraine, kijkend naar het Nederlands elftal, me afvragend hoeveel paracetamol ik zal gaan slikken, trek ik vlug mijn oranjeshirt, met de naam Huntelaar op de rug, uit.
Van Marwijk snapt er niks van.
En stiekem lach ik heel zachtjes bij het idee dat volle kroegen en huiskamers ineens verstomden. Sukkels.
Oranje is een lelijke kleur. Hoe je het ook wendt of keert.
Het is geen kwestie van smaak, het is gewoon zo.
Al was het alleen maar vanwege de akelige associaties: Bhagwan, koninklijk huis, babyvoeding die je na het morsen nooit weer uit witte kleding krijgt.
Er is dan ook geen enkele reden om je als een zot in oranje kleuren uit te dossen, omdat een paar sporters wordt gedwongen in foeilijk tenue rond te lopen.
Of je moet blind en achterlijk achter de andere hersenlozen aanhobbelen.
In Noord-Amerika raken ze in paniek door Cloud 9. Dat is een synthetisch goedje dat je bijvoorbeeld als een soort drugs zou kunnen gebruiken.
Gek neven-effect is dat je kannibalistische trekjes ontwikkelt. Van de vele duizenden gebruikers zijn er twee gevallen bekend dat de verwarde junk zijn tanden ergens in zet. Een mens, toevalligerwijs.
Maar even ten zuiden van Noord-Amerika, in Brazilië welteverstaan, hebben ze een tegengif tegen de zombiedrugs ontdekt.
Gaat er eentje rechtop in zijn kist zitten, dan huppekee meteen een glas water naar binnen gieten. Wijwater waarschijnlijk.
Succes gegarandeerd.
Een Braziliaans jongetje dat was overleden aan de gevolgen van een longontsteking, zou een uur voor de begrafenis rechtop hebben gezeten en zijn vader gevraagd hebben om water.
De 2-jarige Kelvin Santos was door de artsen doodverklaard, maar bleek echter nog in leven.
Nadat hij het water had gekregen, ging hij weer levenloos liggen en stierf alsnog, zegt zijn vader. Dokters bevestigden nadien dat Santos dit keer toch echt overleden was.
"Tijdens de wake hield ik hem vast en riep mijn zoon om terug te komen", zegt zijn vader tegenover het Braziliaanse ORM.
"Een paar uur later ging mijn zoon daadwerkelijk rechtop zitten. Iedereen was verbaasd, sommige vielen flauw. Nadat ik hem water had gegeven, begon iedereen te schreeuwen. Daarna ging hij weer liggen om vervolgens niet meer te bewegen."
De vader heeft de artsen aangeklaagd omdat die de jongen te snel dood hebben verklaard.
De patiënt klaagde over pijn in de borst. De cardioloog stelde vast dat er een verhoogde kans op een hartaanval was.
De patiënt kreeg een lijstje mee van dingen, die hij niet mocht doen. Een don't lijstje noemen ze dat in Amerika.
Niet sporten, niet haasten, niet roken, niet drinken, geen politiek volgen op televisie, idem voor sportwedstrijden, geen contact met de buren, blijf weg van de baas en je collega's.
Helaas vergat de cardioloog te vermelden dat seks met twee andere mensen ook maar beter niet tot de mogelijkheden zou moeten behoren. Dat kost die sukkel meteen 3 miljoen dollar.
Moet je maar secuur je werk doen.
Een cardioloog in Georgia is veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van drie miljoen dollar omdat zijn patiënt overleed tijdens een triootje.
William Martinez ging in 2009 bij cardioloog Sreenivasulu Gangasani langs omdat hij steeds vaker last van pijn in zijn borst met uitstraling naar zijn linkerarm.
De cardioloog stelde een verhoogd risico op een hartaanval vast waarna Martinez een week later terug zou komen. Een dag voor deze afspraak overleed hij echter tijdens een trio met een vriend en een vrouw die niet de zijne was.
De arts werd wegens nalatigheid medeverantwoordelijk gehouden omdat hij zijn patiënt niet op de risico’s van extreme fysieke inspanningen zou hebben gewezen.
Leeuwarden is de stad waar ik werk. Maar ik zou er voor geen goud willen wonen.
Leeuwarden is zo'n plaats waar je nog niet dood zou willen worden gevonden.
Vanochtend, toen de forenzentrein het Centraal Station van metropool Leeuwarden naderde, riep de conducteur door de intercom: "Goedemorgen, dit is Leeuwarden. Het eindpunt van vandaag".
Dat is dan toch even slikken.
Na enige inspanning en hier en daar een zweetdruppeltje deppend, bij het maken van een sollicitatiebrief, de eerste in pak 'm beet 10 jaar, startte ik iTunes op.
Het eerste nummer dat ik hoorde was enorm rustgevend.
Misschien levert mijn brief me geen gesprek op, ik heb een inspanning geleverd waar ik best wel trots op ben.
Hij is het jochie dat erg uitkijkt naar het zwemfeestje van zijn vriendjes, maar er ook een beetje tegenop kijkt, omdat hij het zwembad niet kent en bang is om te verdwalen.
Hij is het jochie dat vervolgens twee uren lang zijn vriendjes in het zwembad kwijt is en eigenlijk aan niemand durft te vragen waar zijn vriendjes zijn.
Het is hetzelfde joch dat in een pretpark niet in de meeste attracties durft te stappen.
Een donkere hal betreden met juf in de buurt kan nog net, mits ze maar vlak bij de uitgang blijven staan.
Het is hetzelfde joch dat na het zien van het waterorgel in diezelfde donkere hal even moet zitten op een bankje. Beduusd en enorm onder de indruk van zoveel moois: muziek en de felle kleuren die het dansende water verlichtten.
Op de scheurkalender van Quest stond de uitleg over waarom er een stropdas wordt gedragen.
Dat is een kwestie van mode. Eind 17de eeuw was het voor mannen hip om een das te dragen. En in tegenstelling tot maillots, witte pruiken en overhemden van brokaat en kant, is de das een blijvertje.
De trendsetters waren Kroatische huursoldaten in dienst van het Franse leger. Zij hadden felgekleurde zakdoeken die ze om hun nek knoopten.
Koning Louis XIV nam die gewoonte over. Hij maakte de cravate (afgeleid van Kroaat) populair onder de Parijse beau monde. De das had toen nog het meeste weg van een wit kanten slabbetje. Daarna werd hij langer, korter, breder, strikvormig of wat de modemakers maar bedachten.
In Engeland ontstond het gebruik om met de vorm en kleur van de das te laten zien bij welke club de drager hoorde. En dat is eigenlijk nog steeds een beetje het geval.
Met een das laat je zien dat je bij de club van werkende mensen hoort.
En ik maar denken dat je aan de zweetdruppels op het voorhoofd en dito vlekken op een shirt (rug en oksels) kon zien of er iemand werkte.
Maar nee. Het zijn de mannen met een Kroatische snotdoek rond hun hals geknoopt, graaiend en snaaiend, en een lading bullshit geloofwaardig maken, dankzij de uitstraling die de stropdas blijkbaar heeft, die als werkende mensen worden gezien.
Waar is prins Claus als je hem nodig hebt?
Het is gelukt.
Het sollicitatieformulier was ingevuld, de benodigde digitale bestanden waren geüpload.
Het enige dat er nog gedaan moest worden, was de aanwijzer in het beeld middels een beweging van de muis op de virtuele knop "Verzenden" plaatsen en een klik met de rechter wijsvinger op de linker muisknop.
Met dat laatste heb ik letterlijk een handje geholpen door op de hand van de sollicitant te drukken, toen er enige twijfel leek toe toe slaan of er nu wel of niet geklikt moest worden.
De ontvangstbevestiging vertelde ons dat het sollicitatieformulier in goede orde was verzonden en ontvangen.
Op naar de gesprekken.
Iemand motiveren dat hij/zij capabel genoeg is voor een vacature.
Meehelpen een sollicitatiebrief op te stellen en deze vervolgens goed bevinden.
Daarna nog eens proberen twijfels weg te halen of er wel gesolliciteerd moet worden.
De pieken van eventueel onvermogen wegpraten door de vermeende moeilijkheidsgraad te relativeren.
Kortom: iemand het gevoel geven dat hij/zij de juiste capaciteiten beschikt voor een geambieerde nieuwe baan.
It'sahellofajob, butsomeone'sgottodoit.
Stukjes schrijven lukt mij wel, ben benieuwd of ik mensen om kan lullen.
Vanmorgen nagenoeg windstil weer, dus dan ontstaat er ineens lef in mijn lijf om een stuk te gaan fietsen.
In 2 uur en 10 minuten een blokje van 50,4 kilometer afgelegd: Jirnsum, Sneek, Joure, Terherne.
En onderweg heb ik echt elke tegenligger een goedemorgen toegewenst. Mij kunnen ze niet meer verwijten dat ik een negatieveling ben.
Echter, iets meer dan de helft groette terug. Dat valt mij dan weer tegen.
Of denk ik dan weer te negatief?
Een paar spaarcentjes opzij gelegd voor een uitbreidend speledingetje voor mijn fototoestel.
Een wonderbaarlijk stukje techniek, polarisatiefilter geheten.
Ik ben een instapper wat fotografie betreft, dus dat geldt ook voor mijn camera en voor mijn accessoires.
Een hartelijk applaus voor mijn Hama PL circular M52.
Tussen de middag een smoothie-aanbiddende vrollega getrakteerd op een aardbeiversie van bovengenoemde zuivellekkernij.
Op de menukaart van de smoothieboer staan o.a. ook tosti's. De variant met pesto, mozzarella en zongedroogde tomaten sprak mij enorm aan en bij thuiskomst, na een flinke traptocht tegen de wind in, deze tosti vlug voor mezelf gemaakt.
Speciaal ter gelegenheid van de komst van de koningin hebben vele vrouwelijke collegae zich gehuld in stoffen met een zeer druk en oerlelijk patroon van bloemen.
Bloemenpatronen doen mij denken aan de lelijke jaren zeventig, een tijdperkje waarin men geen smaak had.
Bloemen kwamen overal op voor, vloekende kleuren in angstaanjagende dessins.
Menig jonge collegae ziet er ineens zo'n 20 jaar ouder uit.
Eerlijkheid is niet gewenst, want ze denken dat ze er leuk uitzien.
Neen. Er moet gelogen worden. Liegen dat het ze zo fantastisch staat, ook omdat bloemen helemaal in zijn.
Nou, ik vertik het.
De wekker op 7.00 uur gezet, maar om kwart over 6 al wakker.
Vandaag Dauwpop.
Douchen, aankleden, ontbijten en broodjes smeren voor de heenreis.
Rond half elf door de controlepost gelopen. Goedgekeurd en acceptabel genoeg geacht om toezichtsloos rond te lopen.
Terrein verkend en de vooraf gemaakte keuze bevestigd gezien. Jägermeister Rock Arena en de kerk King King gaan het worden.
Prong bijt nu het spits af.
Stukjes gezien van Guus Meeuwis, Stefany June en Michel Breuer. Laatstgenoemde maakte op mij de beste indruk.
Vanuit stilstand over de snelweg gecruised met Drive Like Maria.
Deze update kwam tot stand rond 14.00 uur tijdens de liedekes van Tommy Ebben.
Britse onderzoeken leveren altijd hilarische resultaten op.
Tenminste, ik kan er heel erg hard om lachen. En direct daarna erger ik me kapot.
Dat er mensen zijn die bereid zijn gevonden dit soort onderzoeken te doen, dat er geld voor is en dat er behoefte aan dit soort onzin is.
Natuurlijk liegen de kerels. En natuurlijk willen de vrouwen de waarheid niet horen.
Een vrouw hoort liever een leugen als haar ego daarmee gestreeld wordt, dan dat ze let op hoeveel geld ze van haar mans rekening tapt.
En die mannen willen liever niet een chagrijnig stuk vreten thuis hebben.
Dus: mannen liegen als ze weten dat hun vrouwen dat willen. Als dat geen liefde is.
Britse vrouwen geven jaarlijks 2,5 miljard euro uit aan kleding die hen niet past omdat mannen niet durven te zeggen dat ze dik zijn voor een outfit, zo blijkt uit een nieuw Brits onderzoek.
Dat schrijft de Daily Mail. Zo’n 70 procent van de mannen geeft toe te liegen als ze gaan shoppen met hun partner omdat ze haar gevoelens niet willen kwetsen, zo blijkt uit een onderzoek van de Engelse webshop Very.co.uk.
De meeste mannen geven echter toe dat ze het makkelijker vinden om te liegen tegen hun partner dan eerlijk te zeggen dat ze dik lijkt in een outfit.
Tien procent van de ondervraagde mannen is bang dat hun partner overstuur zou raken door de waarheid, waardoor vervolgens het hele weekend verpest is. Een kwart geeft toe dat ze liegen zodat ze dan kunnen stoppen met shoppen.
Daarnaast is twintig procent bang dat hun vrouw het later tegen hen gebruikt als ze de waarheid vertellen.
Desalniettemin blijkt uit het onderzoek dat 70 procent van de vrouwen gelooft dat hun man volkomen eerlijk zijn in zijn commentaar tijdens het passen van kleding. Acht op de tien vrouwen zegt liever de waarheid te horen dan geld uit te geven aan kleding die ze toch nooit zullen dragen.
Het woord 'Smile' op een shirt dat aan de zijkanten wordt afgedekt door een er overheen gedragen vest, doet een glimlach tevoorschijn toveren als het vest helemaal wordt geopend en het woord op de borstpartij beter leesbaar wordt.
In Mill kunnen ze minder hard lachen om dezelfde puberale humor.
De naam op de borden van het dorp Mill wordt al maanden lang veranderd in het woord ‘milf’. Dat meldt Omroep Brabant.
Het lijkt de oudere inwoners van Mill weinig uit te maken dat er ‘Mother I like to F*ck’ op hun borden staat. Velen blijken niet eens te weten waar de afkorting van milf voor staat.
“Mill betekent molen en niemand kijkt naar die borden”, zegt een van de inwoners.
De Millse jongeren weten dondersgoed wat een milf is.
De mensen uit Mill kunnen lachen om de grap, maar worden er wel moe van dat de borden steeds opnieuw veranderd worden. De medewerkers van de gemeente worden er steeds op uit gestuurd om de plaatsnamen te herstellen, maar een paar dagen later blijkt al het werk alweer voor niets.
Wie er achter de milf-grappen zit, is niet duidelijk.
Ik lust graag een portie kibbeling op z'n tijd. En het liefst lekkere kibbeling.
Kibbeling zoals die verkocht wordt bij Ida's Visservice in de Hoofdstraat te Grou of Hoek's Vis en Snacks aan de Waddenpromenade te Harlingen.
Een mobiele viskar van Volendammer Vishandel Smit, verkopend op de Leeuwarder vrijdagmarkt, heeft mij genezen.
Ik hoef voorlopig geen kibbeling meer.
Een verlate brunch, gevolgd door een paar borrels.
De hele dag door lekkere hapjes, een fles rosé en een halve fles rode wijn meester gemaakt.
Uitgebreid gedineerd, een dure whiskey aan de keel en cadeautjes uitgepakt.
Het is weer een gezellige avond, vlak voor dodenherdenking.
Gisteren is een herinnering.
De dagen daarvoor ook.
Als je alle herinneringen opslaat, dan word je knettergek.
Daarom heb ik mezelf getraind in het selecteren van herinneringen.
Daar hoort het herkennen van herinneringen ook bij. Dus zowel goede als slechte herinneringen herken ik bij voorbaat als zodanig.
Van een bijzondere of zelfs nare gebeurtenis van vandaag kan ik nu al zeggen of het een herinnering wordt. Heel simpel roepen dat je een bepaalde gebeurtenis heel snel moet vergeten werkt helaas averechts.
Dat is meteen les 1 in het trainen van herinneringen.
Onderstaand nummer van Guns 'n Roses herinner ik me nog. Ik werd er vanochtend zelfs mee wakker.
Er wordt op koninginnedag weer veel alcohol naar binnen gekieperd. Want alcohol is een garantie voor gezelligheid.
Nee, dan vroeger. Toen was drinken bittere noodzaak. Je wilde niet, maar je moest wel.
Dan ontbeet je met Pisang Ambon en zoute haring.
En was het sneue comazuipen nog het echte, stoere puntcommazuipen.
Volgens mannen zouden vrouwen vaker dronken moeten zijn.
Niet om engeltjes in bedden te krijgen, maar als ze goed lam zijn, dan zijn ze tenminste stil.
Het nadeel van al dat gezuip is dat vrouwen dan wel heel vaak naar het toilet moeten.
Daarom mijn advies aan vrouwen: neem een blaasvergroting in plaats van een borstvergroting.
Ik had ooit een hamster. Die is al lang overleden.
Maar soms zie ik 'm nog. Dan verschijnt hij voor mij.
En dan praten we. Over van alles en nog wat.
Soms heeft hij een gekke bui en dan zegt hij dat ik me moet uitkleden.
Hahaha.
Maar dat doe ik natuurlijk niet, want het is de verschijning van een dood huisdier die ik als kronkel gebruik om de drang naakt rond te lopen, goed probeer te praten. Ik houd echter netjes de kleren aan. Het idee dat de hamster stiekem zit te gluren staat me niet aan.
Ook heb ik soms het gevoel dat er stoffige lucht door mijn aderen stroomt. Dan moeten ze hoognodig gelucht worden. Dan kan op verschillende manieren. Maar ook hierbij houd ik de kleren aan.
Een medepatiënt van de inrichting waarin ik verblijf, heeft exact hetzelfde ziektebeeld. Maar hij staat niet zo stevig in zijn schoenen als ik.
Een 34-jarige man die poedelnaakt was aangetroffen bij een basisschool in 's-Heerenbroek (Overijssel), kwam dinsdag bij de politierechter in Zwolle met een wel heel opmerkelijke verklaring. Niemand minder dan zijn overleden hamster zou hem de opdracht hebben gegeven al zijn kleren uit te trekken. Volgens de man toonde de verschijning van de overleden hamster zich in januari 2010 aan hem en zei dat hij zijn kleren uit moest doen. Een getuige die langsliep op het moment dat de man zich net weer aan het aankleden was, waarschuwde de politie. De naaktloper ontkende zijn daad niet en ging een jaar later zelfs opnieuw de fout in. Tot twee keer toe kleedde hij zich uit in het centrum van Zwolle. Ditmaal naar eigen zeggen om ''zijn aderen te luchten''.
Tegenover de politie beweerde de man dat het naaktlopen voor hem een spel was. De rechter strafte dat spelletje dinsdag af met een week cel. Bron: nu.nl
Ik werk in de informatievoorziening en dat is geen pretje. Vooral niet als gebruikers van de informatie (of eigenlijk zijn het gegevens) niet een halt wordt toegeroepen en worden geïnstrueerd dat een archief een onontbeerlijk iets is.
In plaats van hernieuwde structuur aan te brengen in de gegevensstroom, stimuleert mijn werkgever het gebruik van iets als Microsoft Sharepoint. Leuk speelgoed, maar naar mijn bescheiden mening niet geschikt om als documentair informatiesysteem te gebruiken. Alle scheten die dwars liggen kunnen worden opgeslagen, tussen alle beleidsstukken in. Wie weet, zonder goede afspraken, straks nog wat waar staat en wat de waarde er van is?
Een passage in "De man zonder hond" van Håkkan Nesser omschrijft het precies zoals ik het zie: Zo ging dat met nieuwe technologie, de hooiberg groeide en groeide, maar de speld werd geen millimeter groter.
Nog voor Alexander Ebert Edward Sharpe heette, speelde hij in Ima Robot.
Net even iets anders, meer electronica, maar ook toen al gevoel voor melodie en gevoel voor tekst.
Vroeger, nog niet zo heel erg lang geleden, ging men rond de tafel zitten om een bordspel te spelen.
Stukje gezelligheid, beetje spanning, de wil om te winnen en lekker sociaal bezig zijn door een babbeltje te maken.
Bordspellen raken uit de mode, maar met een smartphone kan er nog vrolijk gescrabbeld worden. Met huisgenoten, mits in het bezit van een slimme telefoon, maar ook met wildvreemde, maar ook anoniem blijvende mensen.
Een babbeltje hoort er bij en dat kan via de chatfunctie.
Onderhoudend, leuk en spannend. Want uiteindelijk wil je toch winnen.
Helaas verprutsen de anonieme viespeuken het voor de liefhebbers van een spelletje. Een gesprekje voeren wordt soms als verdacht gezien en wordt door de niet-spelende aanwezige huisgenoot als niet gewenst gezien.
Op naar het tijdperk waarin je van te voren een afspraak maakt met je tegenstander over tijdstip en locatie, om vervolgens tegenover elkaar op de phoon een potje te spelen. Maar mondje dicht hoor.
Over het algemeen staat er op mijn blog leuke muziek.
Melodieus, logisch en tekstueel interessant.
Soms ontaard dat in trieste tonen, maar dat kan ook heerlijk zijn.
Ter compensatie van al dat moois is het soms tijd voor harde shit met jengelende gitaren. Ik doe bijna alles om meer lezers te lokken.
Een statement dat vraagtekens oproept. Maar dat helaas wel waar is in het tijdperk van anonieme social media.
Een spelletje WordFeud als dame is soms niet leuk meer als je tegenspeler een man is, die gezellig naast zijn vrouw op de bank met een colaatje tic naar de Onedin Line zit te kijken. Maar onderwijl wel met zijn smartphone via WordFeud (of een ander spel met chatfunctie) aan andere vrouwen vraagt welke cupmaat ze heeft en of ze kaal is of een streepje scheert.
Er zijn naïeve troela's, of mutsen die daar behoefte aan hebben, die serieus op dat soort vragen ingaan. Waarschijnlijk omdat ze de herhalingen van Onedin Line kunnen dromen en die duffe kerels van ze na twee colaatjes tic al wegsuffen.
Maar er zijn ook fanatieke Scrabblelaars die geen behoefte hebben aan dat soort primaire benaderingen en die moeten zich dan hard opstellen.
Geen bitch zijn, maar de bitch spelen.
Want blijkbaar heb je aan lief zijn zo weinig.
Koekenbakker Peijnenburg probeert letterlijk een graantje mee te pikken van de booming markt van ontbijtvervangers. Het bedrijf juicht dat zijn ontbijtkoek zo'n rijke bron van vezels is. Maar Complete Start Vezels is niets meer dan een industriële ontbijtkoek: gewoon een ongezonde suikerbom waaruit de meeste natuurlijke voedingsstoffen verdwenen zijn.
Peijnenburg teert op het verantwoorde imago van ontbijtkoek. Ontbijtkoek is nostalgie, hoort bij koekhappen en broodtrommeltjes. Maar in de harde werkelijkheid van industriële voedselproductie is ook de ontbijtkoek van Peijnenburg al lang verworden tot flink bewerkt fabrieksvoedsel.
Complete Start Vezels is een enorme nepper. De koek dankt de 'roggebruine' kleur aan 6 soorten suiker en cacao. De overbodige vitaminen zijn er door Peijnenburg aan toegevoegd. En de vezels zijn grotendeels kunstmatig en hebben dus, volgens de Gezondheidsraad, niet dezelfde gezonde werking als natuurlijke voedingsvezels.
Bij het spelen van Guitar Hero (Warriors of Rock), gister aangeschaft tegen een enorme bodem- cq dagprijs bij e-Plaza, mocht ik een nummer spelen van Blue Öyster Cult. De titel ben ik even kwijt.
Maar meteen dacht ik aan een aanvulling op de Top Zoveel en dan wel het enige nummer dat ik van die band ken. Ooit eens door Rhino op een teep gezet, later erg gepast in de serie The Stand (naar het boek van Stephen King) gemonteerd.
Na een periode van droogte vind ik het buiten heerlijk ruiken als het net heeft geregend. Het roept mij bij meteen associaties op met lente of zomer. Maar ja, het ruikt dan vaak ook zo lekker in juist de lente of de zomer.
Op de scheurkalender van Quest kwam ik laatst de vraag tegen: "Hoe komt het dat we na een droge periode regen kunnen ruiken?"
Het antwoord was dat planten hun geurklieren flink laten werken na een regenbui, omdat esoterische oliën uit bladeren los komen door de kracht van de druppels.
Mooi, ruikt goed.
Maar....
We ruiken hoofdzakelijk bacteriën, actinomycetes genaamd. Dat zijn sporen die overleven als het droog is, maar water nodig hebben om te groeien en zich te verspreiden. Zij veroorzaken de heerlijke aardse luchten die we opsnuiven na een lekkere plensbui.
Soms is het jammer dat de wetenschap de leuke dingen in het leven helemaal kapot kan beredeneren.
Het is zondagochtend, niet zo heel erg vroeg, maar ik ben wel net wakker.
Ik pak een bordje uit de kast, smeer daar mijn brood op en mis nog een beker voor de melk.
Ik draai me om naar de servieskast, pak wat ik nodig denk te hebben, zet dat op het aanrecht neer, til het pak melk op en sta op het punt melk te gieten in een tweede bordje dat ik in plaats van een beker uit de kast heb gehaald.
Hou ik mezelf op deze dag voor de gek?
Veel gekker moet het niet worden.
De met een Brabants accent aangezette stem van Herman Koch als de de eigenaar van de Dierenwinkel zegt: "Ik ben heel geen poes".
In tijden van crises moeten zelfs superhelden de broekriem (met of zonder puike gadgets er in verstopt) aanhalen.
Zo is Batman betrapt in een ordinaire Lamborghini.
Agenten dwongen hem tot stoppen en vroegen zich af waar de Batmobile is gebleven.
Enigszins beschaamd moest de verklede Bruce Wayne toegeven dat het geld bijna op is, maar dat ze de criminelenbestrijder financieel een kleine boost konden geven door tegen betaling een kiekje van hem te maken.
vrijdag 30 maart 2012
Voor een sensitief persoon is het lastig om de grens tussen interesse en verliefdheid te herkennen.
Je ontmoet iemand die interessant blijkt te zijn, waar je in no time vertrouwelijkheden mee deelt, omdat je voelt dat het goed zit. Want dat gevoel is een soort van intuïtie en dat is één van de leidraden in je leven. Daar vertrouw je op en daar hou je dus aan vast.
Er is wederzijds begrip en de verhalen en de emoties gaan ook echt de diepte in. Dieper nog waarschijnlijk dan bij je partner.
Deze hechte band die er vaak heel snel kan zijn, slaat nogal eens over in de valkuil verliefdheid. Alles wat je kan delen wordt begrepen en daarom voelt zo'n nieuw persoon al heel gauw vertrouwd. Je bent sneller geprikkeld, dus alles komt als een vloedgolf binnen.
Het pantser dat je in de loop der tijd hebt leren te ontwikkelen om de prikkels te filteren is even verdwenen. Verwarring alom.
Maar er komt hulp uit onverwachte hoek.
Thom Yorke, met zijn profetische waarschuwing: "I don't wanna be your friend, I just wanna be your lover".
Als het dan toch om de liefde of sex blijkt te gaan en niet om vriendschap, dan is de keuze natuurlijk gauw gemaakt.
Leercurve of, zoals het tegenwoordig op z'n Engels hoort, learning curve.
Wiki zegt: "Een leercurve is een curve die uitzet hoe goed je een bepaald onderwerp kent, ten opzichte van de hoeveelheid studietijd die je erin stopt. Leercurves worden veel in de cognitieve psychologie gebruikt om weer te geven hoe mensen stof leren, maar ook in veel andere vakgebieden, zoals kunstmatige intelligentie, om een representatie te maken van het leerproces van neurale netwerken. In de praktijk kan het gebruik van leercurves binnen bedrijven nuttig zijn in verband met scholing en productiviteit van werknemers."
De semi-hoge heren rondom mijn werkplek gebruiken het woord te pas en te onpas in combinatie met tablets en iPads.
Waar vroeger een stiekeme Playboy voor verrukking kon zorgen bij deze mannen (want het zijn vooral mannen die kirren en juichen bij gadgets), daar zorgen een platte plaat met bewegende beeldjes nu voor strakke plassertjes.
Een toegevoegde kreet op de werkvloer is het woord "steile". Dus je hebt ook nog een steile leercurve. Klinkt interessant.
Volgens Wiki kan het twee dingen betekenen: in weinig tijd wordt veel stof geleerd, dus is deze stof relatief makkelijk te leren of het kost veel moeite om te leren.
Als een Samsung tablet een steile leercurve heeft, weet ik nog steeds niet of ik het werken er mee snel onder de knie krijg.
Echt koud is ze niet, haar kachel brandt alleen iets minder hard.
Als dat vuurtje weer wordt opgestookt is de warmte, ja zelfs de hitte weer terug.
Misschien dat warmte van die andere aanwezige voor andere doeleinden kan worden gebruikt. Of misschien kan hij op temperatuur worden gehouden, just in case.
Maar als die case komt, is zij misschien niet warm te krijgen (of te willen krijgen) door hem.
Ach en zo blijft de liefde interessante aspecten hebben lieve lezers.
I'm so hot for her, I'm so hot for her
I'm so hot for her and she's so cold
I'm so hot for her, I'm on fire for her
I'm so hot for her and she's so cold
I'm the burning bush, I'm the burning fire
I'm the bleeding volcano
I'm so hot for her, I'm so hot for her
I'm so hot for her and she's so cold
Yes, I tried re-wiring her, tried re-firing her
I think her engine is permanently stalled
She's so cold she's so cold
She's so cold cold cold
Like a tombstone
She's so cold, she's so cold
she's so cold cold cold like a ice cream cone
She's so cold she's so cold
And when I touch her my hand just froze
Yeah, I'm so hot for hot for her, I'm so hot for her
I'm so hot for her and grievin' so
Put your hand on the heat, put your hand on the heat
Aw C'mon baby, let's go
She's so cold, she's so cold, cold, she's so c-c-c-old
But she's beautiful, though
Yeah, they're so cold
She's so cold, she's so cold
I think she was born in a arctic zone
She's so cold she's so cold, cold, cold
And when I touch her my hand just froze
She's so cold, she's so goddamn cold she's so
Cold cold cold she's so cold
Who would believe you were a beauty indeed
When the days get shorter and the nights get long
Light fades and the rain comes
Nobody will know, when you're old
When you're old, nobody will know
that you was a beauty, a sweet sweet beauty
A sweet sweet beauty, but stone stone cold
You're so cold, you're so cold, cold, cold
You're so cold, you're so cold
I'm so hot for you, i'm so hot for you
I'm so hot for you and you're so cold
I'm the burning bush, I'm the burning fire
I'm the bleeding volcano
maandag 12 maart 2012
Hij werd er uitgeschopt.
Of hij pakte zelf zijn biezen.
Hoe dan ook, alle voors en tegens kapot geredeneerd komt er uiteindelijk een moment dat er sprake is van gemis.
De hang naar dat wat vanzelfsprekend leek te zijn. Een frisse wind pakte anders uit dan gehoopt. Een andere liefde was toch niet hetzelfde.
Het vertrouwde en het vertrouwen trekken vanuit het verleden.
Was het dan toch liefde?
I miss my wife
I miss my best friend
Every night
I miss my home
I miss my own bed
And my old life
Ooh x4
I lost my love
It brought me so low
As described above
I lose desire
Into my mood swings
Into the fire
Ooh x4
I can feel my face (echo) x2
I don't want to know where the feeling goes to some better place
I can feel my face (echo)x2
I don't want to know where the feeling goes to some better place
I don't want to know where the feeling goes to some better place
Sterven is te makkelijk. Overleven is de kunst.
En met zo'n burgemeester als mental coach haal je je het niet in hoofd de pijp aan Maarten te geven.
Tenminste, niet eerder dan dat het knekelveld klaar is.
De burgemeester van het Zuid-Italiaanse dorp Falciano heeft zijn inwoners opgedragen ''voor zover mogelijk niet het tijdelijke voor het eeuwige leven te verruilen''.
In het dorp vlak bij Caserta is namelijk geen begraafplaats en ruzie met het naburige dorp maakt het ook onmogelijk mensen daar ter aarde te bestellen.
Falciano, met ongeveer 4000 inwoners, werd bijna 50 jaar geleden afgescheiden van het naburige Carinola. Bij die gemeentelijke herindeling kwam de begraafplaats echter volledig op grondgebied van Carinola.
Begin jaren '90 kwamen beide gemeenten overeen de begraafplaats uit te breiden. Maar in de praktijk gebeurde er niets, waardoor Falciano zich terugtrok uit het gezamenlijke bouwproject.
De burgemeester wil nu op eigen terrein een begraafplaats creëren. Tot die tijd mag er niemand sterven. Dorpsbewoners hebben al stukken grond aangeboden voor de bouw van de begraafplaats.
Tijdens het bemannen van de/het frontoffice van onze afdeling ben ik in mijn element.
- Goedemiddag leidinggevende A. En welkom op de afdeling.
Zo, hé. Jij begroet de mensen netjes. Is dat een taak van jou?
- Ja. Daarnaast observeer en noteer ik. Ik zie alles en ik schrijf alles op wie er binnenkomt en vertrekt.
Geef je ook je goedkeuring als mensen weg gaan?
- Nee. Ik observeer en noteer slechts. Ik heb totaal geen mening, nergens over. Ik lul met iedereen mee en verspreid andermans meningen.
Dat lijkt er op. Jij komt er wel zo te horen.
Na het zien van Mr. Polska bij De Wereld Draait Door, een vreselijk vals zingende rapper met zwaar domme teksten, overweeg ik serieus het Polenmeldpunt van Wilders cs. te tekenen.
Ooit werd ik keihard door twee collega's uitgelachen.
Ik vertelde dat ik serieus productinformatie op etiketten van mijn boodschappen lees, voornamelijk om te zien hoeveel E-nummers er in een product zijn gestopt. En dat ik zo fanatiek (ik noem mezelf liever consequent) was, dat ik sneller een duurder product met minder E-nummers koop dan een goedkoper product met heel veel van die krengen.
Ze moesten enorm lachen en verklaarden me voor gek. Ik was boos op ze.
Boos omdat ze me uitlachten, maar ook omdat ze zo stom bleven door niet net als ik kritischer te kijken naar de wanproducten die de voedingsindustrie ons door de strot probeert te duwen.
Boos worden omdat iemand iets niet van me aanneemt of er niets mee doet is een makke van me. Maar dat is een heel ander verhaal.
Van Foodwatch kreeg ik onderstaande tekst via een e-mail. Doe uw voordeel er mee.
Anders word ik boos.
Toevoegingen aan ons eten, waaronder E-nummers, roepen nog altijd veel vragen op bij consumenten. Op 20 februari was foodwatch te zien in een aflevering van RADAR van de TROS om hierover te praten.
In Europa zijn ruim 360 goedgekeurde additieven. Deze bestaan onder andere uit conserveringsmiddelen, glansmiddelen, kleurstoffen en smaakversterkers. E-nummers hebben in de loop der jaren een negatief imago gekregen, voornamelijk door het feit dat er een aantal controversiële varianten in de reeks zijn opgenomen. Te denken valt aan Aspartaam (E951), MSG (E621) en de Azo-kleurstoffen. Er zijn echter ook E-nummers waar helemaal niets mis mee is, zoals E162, een kleurstof gewonnen uit bieten of E300, Vitamine C.
Wilt u ook weten welke E-nummers controversieel zijn en waarom? foodwatch wil hier op korte termijn op een transparante manier informatie over publiceren. Help ons hierbij en word nu foodwatch donateur!
Vaak worden E-nummers door de industrie toegevoegd om de winstmarges te vergroten. Een product blijft langer houdbaar, ziet er beter uit en kwalitatief lage ingrediënten kunnen gemakkelijk worden verhuld. foodwatch constateert dan ook dat de kwaliteit van ons voedsel aan de hand van dergelijke toevoegingen wordt uitgehold. Denk bijvoorbeeld aan kant- en klare sandwiches, zoals de Bruine Sandwich Bacon Ei (met wel 19 E-nummers erin), van Johma, of de Guacamole Dip van Casa Fiesta (10 E-nummers). Beide zijn producten die in het verleden al door foodwatch onder de loep zijn genomen.
Helaas verschilt de manier waarop E-nummers op de verpakking worden vermeldt nogal eens. Neem bijvoorbeeld E300. Dit E-nummer mag in de ingrediëntenlijst vermeld staan als E300, als ascorbinezuur of als vitamine C. Dit werkt verwarrend voor consumenten. Mocht u E-nummers willen vermijden moet u bovendien dus niet alleen opletten of er geen E-nummers op de ingrediëntenlijst staan, maar ook nog eens alle verschillende namen uit uw hoofd leren. Bijna een onmogelijke opgave.
Daarnaast hebben sommige E-nummers een dubbelfunctie. Sommige vitamines geven een product een gezond imago, terwijl ze eigenlijk zijn toegevoegd om een product langer houdbaar te maken. In het product Hero Fruit&CO zit bijvoorbeeld E160a, vitamine A, tevens zorgt dit voor een mooi oranje kleurtje van het drankje. De consument wordt hier niets wijzer van en het levert dan ook vooral een voordeel op voor de producent.
Alex Ebert zegt: "instead of avoiding, hiding our dark sides and those of the world, we have to accept them, love them until something good emerges of them."
Prachtige boodschap.
Maar ook een prachtig nummer met een prachtige sfeer.
Deze staat nu non-stop op.
The truth is that I never shook my shadow
Every day it's trying to trick me into doing battle
Calling out 'faker' only get me rattled
Wanna pull me back behind the fence with the cattle
Building your lenses
Digging your trenches
Put me on the front line
Leave me with a dumb mind
With no defenses
But your defense is
If you can't stand to feel the pain then you are senseless
Since this,
I've grown up some
Different kinda fighter
And when the darkness come, let it inside you
Your darkness is shining
My darkness is shining
Have faith in myself
Truth.
I've seen a million numbered doors on the horizon
Now which is the future you choosen before you gone dying
I'll tell you about a secret I've been undermining
Every little lie in this world comes from the bible
Say you're my lover
say you're my homie
Tilt my chin back, slit my troath
Take a bath in my blood, get to know me
All out of my secrets
All my enemies are turning into my teachers
Because
Light's blinding
No way dividing
What's yours or mine when everything's shining
Your darkness is shining
My darkness is shining
Have faith in ourselves
Truth.
(Yeah)
Yes I'm only loving, only trying to only love
And yes, that's what I'm trying to is only loving
Yes I'm only loving, trying to only love
I swear to god I'm only trying to be loving
Yes I'm only lonely loving
And yes I'm only feeling only loving, only loving
Ya say it ain't loving, loving but my loving
I wanna only love til I'm only loving
I swear to god I'm only loving.
Trying to be loving, loving, loving, loving, loving, loving, love
Yes I'm only loving, yes I'm trying to only love
I swear to god I'm trying but I'm only loving
Ya say it ain't loving, loving, loving, loving, love my love
Wat ik niet wist is dat Edward Sharpe een 12-delige videofilm genaamd SALVO heeft gemaakt. Hierin komen types als Brother en Jade in voor, titels van nummers van het album Up From Below. Dit mooie album is dus meer dan een verzameling van vreemde hippie-achtige pareltjes.
Slechts het nummer 40 Day Dream is interessant voor de Top Zoveel, maar ik plaats onderstaande clip om een impressie te geven van de artisticiteit van de heer Alex Ebert.