Iets anders

Steeds vaker komt er een gevoel boven drijven dat ik lastig kan omschrijven, maar wel heel goed weet te plaatsen.
Het gevoel dat ik toe ben aan iets anders, terwijl de omgeving om me heen vertrouwd, veilig en dus acceptabel is.

Mijn compaan/vriend/directe collega op het werk had last van dezelfde kriebels en heeft actie ondernomen. Hij schreef zich in bij een mobiliteitstraject en had binnen no time een andere baan. Wel binnen dezelfde organisatie, maar verandering van spijs doet eten. Zeggen ze.

Ik zou wel iets heel anders willen doen, maar ik weet niet wat. Ik ben goed in mijn huidige werkzaamheden, maar ongetwijfeld heb ik ook andere capaciteiten. En om deze laatste te ontdekken, moet ik een traject van onzekerheid in. En dat is mijn drempel. Een kunstmatig hoge drempel.

Graag zou ik de dingen doen die ik leuk vind, maar daar valt geen droog brood mee te verdienen. En dat is dan toch weer die akelige stok achter de deur, waarmee ik mezelf overigens ook graag mee sla.
Ik heb een gezin te onderhouden, dus een vaste bron van inkomsten is erg belangrijk. En meteen weer een nieuwe drempel die ik dan maar niet beklim.

Phil is dood

Phil Everly is dood en daarmee ook de Everly Brothers.
Vergelijkingen maken op muzikaal gebied kan funest zijn voor de ontwikkeling van de identiteit van een (beginnende) band. Maar niemand is meer 100% uniek in die business, dus leentjebuur spelen of gewoon eerlijk geïnspireerd raken door een andere artiest overkomt de beste.

Misschien beledig ik de jonge Engelse gasten, maar het (overgehypte) predicaat Everly Brothers 2.0 gun ik ze wel.

Ruen Brothers - Walk Like A Man