Hij zocht de stilte, de ruimte en de vrijheid. En die vond hij. Allemaal.
Maar na terugkomst miste hij ze.
Hij vond ook al geen bevrediging meer in zijn werk. De uitdagingen waren weg, de reeds aanwezige sleur hoefde geen verstoppertje meer te spelen. Kom maar tevoorschijn, het is zoals het is. En voorlopig zal het er niet beter op worden.
Op de werkvloer is hij omringd door een paar klootzakken. Mooi weer spelen.
Ook naar een paar mensen die hij wel mag, maar ze verliezen hun achterbaksheid niet. Hoe goed hij zijn best doet de ogen te sluiten, hun hypocrisie blijft hem verblinden.
Wat misschien wel net zo erg is, is dat zij wier aanwezigheid meer dan draaglijk is en zij die iets voor hem betekenen, deze gasten niet doorzien.
Voelt hij zich verlaten? Neuj.
Of misschien een beetje.
De aandacht die thuis verdeeld moet worden raakt op.
Hij is fit, maar moe. Voornamelijk mentaal.
De Suicide-achtige sfeer in Punkrocker verwoordt doemsfeer, leegte en hopeloosheid.
De herfst gaat prettig worden. Kon hij maar even alleen zijn. Mocht hij maar even leeg zijn.
Alleen in en met zijn eigen leegte.
Hij is een lachende punkrocker. Maar wie hoort de muziek in zijn hoofd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten