Wiens ribben?

Gisteren viel er een folder van het bedrijf Spare Rib Express in de bus. Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat doet er voor deze blog niet toe.
Wat me in verwarring bracht waren zowel de schreeuwende letters als de bruine dames op de voorkant. Niet dat dames me in verwarring brengen, dat overkomt me niet zo vaak.
Maar het was de combinatie van beide factoren.

Oke, Caribbean kan ik wel linken aan de bruine meisjes. Maar wiens ribben eet ik nu straks? Ondanks de slankheid van de dames zie ik hun ribben niet. Dat is mede te danken aan die waardeloze topjes, die veel te groot zijn.
Mijn eetlust verdwijnt bij het idee dat ik mij nu ineens, zonder vooraankondiging, moet bezondigen tot kannibalisme. Ik zit niet eens in een rugbyteam.
En kwam kannibalisme heel vroeger ook niet voor op de Caribbean?

Hadden er niet gewoon naakte varkens (met topje mag ook) in de folder moeten staan? Dan weet je letterlijk welk vlees je in de kuip (of op je bord) hebt.
Of zou het juist averechts werken als de consument ziet welk soort dier zij/hij eet?

Zou het kunnen zijn dat de verkoper mij probeert te lokken? Moet ik spare ribs gaan eten omdat er een trio niet erg knappe meiden, die voor een paar kudtcenten zichzelf en hun slanke lijfjes etaleren, bereid zijn gevonden zeer achterlijk en niet sexy te poseren? Waardoor ze, via mijn omweg, toch het vooroordeelbevestigende etalagevlees zijn geworden?

Twijfel alom.