woensdag 21 augustus 2013

Vaarwel

Vijf jaar was hij, toen wij hem in het gezin opnamen. Ons stalen ros, mijn eigen witte paard. En ik heb me dertien jaar lang een ridder gevoeld. Weliswaar een gemankeerde ridder, maar ik zag mezelf toch graag verschijnen met hem.

Heel veel avonturen hebben we beleefd. Leuke, vervelende, irritatie opwekkende, spannende, soms heel erg spannende, maar stuk voor stuk belevenissen die bij hem pasten en zullen passen.
Heel veel kilometers hebben we afgelegd, van Noorwegen tot Frankrijk. Hij had er niet altijd evenveel zin in, maar gebreken en norsheid komen met de jaren, dus het zij hem vergeven. Onvoorwaardelijk.

Maar helaas is nu het moment aangebroken dat onze Volvo 440 aan het eind van zijn Latijn is. De wil is er nog, aan de techniek ligt het zeker niet, emotioneel gezien zou ik hem het liefste er gewoon bij houden, maar het beestje is bezig met zijn laatste en betaalbare kilometers.

Ik schaam me er niet voor dat afscheid nemen van mijn auto mij emotioneel erg raakt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten