Sivert vermaakte het publiek (enorm) en promootte zijn nieuwe album.
Na het concert bleef ik nog even wachten op Sivert om hem zijn belofte na te doen komen om een handtekening te zetten in het cd-boekje van Long Slow Distance.
Er waren meerdere mensen op het idee gekomen om een krabbel te laten zetten, gezien de lange rij mensen die zich vormde bij Sivert en mij. Zo kwamen we natuurlijk niet toe aan een goed gesprek.
In de rij wachtende stonden lieden die als de sodemieter het folie van het pasgekochte complete oeuvre van Sivert (verkrijgbaar bij de garderobe) rukten.
Natuurlijk moesten fans op de foto met hem. Dat snap ik. Ik wachtte rustig. En passant nog wel een paar bekenden bij Sivert in de handen geduwd, zodat ook zij een persoonlijke kreet op de cd- of lphoes meekregen.
Na de nuchtere woorden "I think everybody is happy now" namen we nog wat dingen door over de wonden die een gitaar in het gezicht kan slaan, het Duitse versus het Nederlandse publiek, het aanstaande vervolg van de re-releases van Madrugada albums en wat dies meer zij.
Nadat ik vorig jaar de persoonlijke boodschap meekreeg "Stay true rebel soul", kreeg ik nu het advies "Roar on!" Ik luister graag naar goede adviezen.
Ik moest naar huis vond mijn gezelschap, waarna Sivert zich weer bij zijn bandleden voegde in de kleedkamer.
Topavond weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten