Herman

Tien jaar geleden zat ik op de bank te janken. Ik keek naar het nieuws op de televisie en er werd verteld dat Herman Brood van het Hilton hotel was gesprongen.
Nooit gedacht dat de dood van iemand anders dan een familielid, vriend of goede bekende me zo zou aangrijpen. Dus helemaal niet als dat een bekende Nederlander zou zijn.
Maar ik ben nu eenmaal een sentimenteel iemand en Herman zat blijkbaar dieper dan ik had verwacht.
Pas in 1986 werd ik fan na een concert in Zevenhuizen. Daarna volgden er veel concerten in plaatsjes met uitzonderlijke namen. Als voorbeeld noem ik Exmorra, waar Brood en travanten spontaan een galerij der doden speelden. Op verzoek van het publiek werden er covers gespeeld. Een dronken gast werd zelfs het podium opgetrokken om daar een onvervaslte boogie woogie op piano te spelen.

Maar ik dwaal af.
Tien jaar geleden sprong Brood. En het heeft heel erg lang geduurd voordat ik weer eens lp of cd durfde af te spelen. Ik had gewoon geen trek in zijn muziek. Omdat ik moest janken. Omdat hij er niet meer is. Dat vind ik nog steeds een beetje stom van mezelf.

So long.