Mijn vriendschap is onvoorwaardelijk en er is in mijn systeem niet voldoende plek voor al die onvoorwaardelijkheden.
Een vriend die een vriend is, blijft. Het gevoel dat optreedt als deze vriend of vriendschap verdwijnt, overschrijdt de grenzen van de innerlijke pijn. De vriend is er niet meer, maar de lege plek die is achtergelaten schrijnt na jaren nog net zo hevig als op de eerste dag van het afscheid.
Mijmeren hoe het was en hoe het zou kunnen zijn is zinloos. Maar ook onvermijdelijk.
Het krachtigste en meest rauwe verdriet van afscheid dat ik ken, op muzikaal gebied, is onderstaand nummer.
And now my bitter hands
Craddle broken glass
Of what was everything.
Prachtige verwoording van iets dat was maar niet meer is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten