Gister keek ik toevallig naar De Wereld Draait Door.
En tot mijn grote blijdschap zag ik dat ze het format hadden aangepast. Het trucje van artiesten liedjes laten zingen van andere artiesten ken ik nu zo langzamerhand wel. Alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat de variatie in stemmen, de nummers van Anouk iets draaglijker maken.
Helaas zit daar nog steeds die vreselijke kop van Giel Beelen tussen te geilen. Alsof de grote ontdekker van Kings of Leon en Sarah Lund (schreeuwerige trui) überhaupt iets met muziek te maken heeft.
Maar ik werd enorm gefopt toen ik ontdekte dat het programma nog steeds eindigt met Lucky TV.
Ik had Joost Zwagerman zien en horen oreren over de kunstcollectie ‘Kazimir Malevich en de Russische avant-garde’ in het Stedelijk Museum te Amsterdam.
Wat kan die gast ouwehoeren over een na-aper die leentjebuur speelde bij o.a. Picasso, die zich ook hele periodes leek te vervelen.
Een zwarte vierkant op een wit doek werd uitgelegd als een groot iets waarin alle wereldreligies hun antwoorden konden vinden. Een zwart vlak op een zwart doek deed Zwagerman bijkans ejaculeren.
Knap gedaan. Het stemmetje leek net echt en het gesproken woord kwam feilloos overeen met de beweging van de lippen. Hulde! Dacht ik nog.
Maar helaas was Joost echt en oprecht. Eigenlijk heel erg triest, dit soort televisie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten